چشمه‌های تا خدا جاری با خود شمیم باغهای سیب دارند دستان تو اردیبهشتی بیقرارند! دیگر چه ترس از برف و بوران زمستان وقتی که اهل قریه مهمان بهارند! گل می‌کند حتی کویر تشنه وقتی آن ابرهای ناگهان، باران ببارند این چشمه‌های تا خدا جاری چه زیبا بر خاک خسته رد پا جا می‌گذارند سرشاخه‌های وقف در باغ بهشت است هر خوشه‌اش را صد برابر می‌شمارند از آسمان رفتند اما تا همیشه در ذهن گلها، ابر و باران ماندگارند ای چشمه‌ی سرشار از آواز برخیز لبهای خشک قریه‌ها چشم انتظارند! عالیه مهرابی